BEKLENTİLER: Blog Yazmayı Neden Bıraktım

Beklentiler ve hayal kırıklıkları. Yaşadığımız dönemi bu cümle ile tanımlayabilirim. Tüketim topumu olduğumuz konusuna girmek istemiyorum açıkça bilinen şeylerden bahsetme niyetinde değilim. Fakat bu hız içten içe bizi tüketiyor. Kaotik bir evrende yaşadığımız ne kadar da ortada. Evrenin bir parçası olan biz de bir kaos içerisindeyiz. Günden güne tükendiğimiz bir dönem. Arka arkaya olumsuz cümleler kurma niyetinde değildim. Ne de olsa mutsuzluk bir hastalık gibi öyle değil mi? Bazı duygular hastalık, bazı düşünceler, bazı davranışlar gibi. Kendi özelliklerimiz alt benliklerimizi nasıl da reddediyoruz. Gülünç bir durum ve bir o kadar da acı. Kimlik sorunları yaşıyoruz, kim olduğumuz ile ilgili problemlerimiz var çünkü olduğumuz kişi değersiz. Mutlu olmalıyız çünkü olması gereken bu, başarılı olmalıyız, daha olmalıyız hep daha. Tembel olmamalıyız, erken uyanmalıyız, güneşi selamlamalı ve işimize koyulmalıyız çünkü, çünkü yaşam amacımız bu. Bu kinayeli cümlelere, peki ne? Yaşamın amacı ne demek mümkün? öyle bir amaç olduğunu sanmıyorum. Durun hemen yargılamayın bu umutsuz bir insanın yazısı değil. Tabi ki umutluyum çünkü öyle olmam gerekiyor. Sizin gibi hayattan beklentilerim var, ben de bir şeyler başarmak istiyorum, sonra daha başarmak. Zengin olmak belki çünkü öyle olmam gerekiyor sonra daha olmak. Sanırım buldum yaşamın amacı "daha" olmak. 

Her şey bir kenara, bazı beklentilerimiz gerçekleşmiyor, ve bu bizi daha olmaktan alıkoyuyor. Bu bazı beklentiler bazen bir okul kazanmak, bazen iş bulmak, bazen birinin bizi sevmesi, bazen ise sadece mutlu olmak, daha mutlu, sonra daha da mutlu. Baydınız mı. Eh be hayat böyle geçer mi? diye düşünebilirsiniz. Şu ana kadar geçti, birkaç saniye daha geçti şimdi. Ne yapmalıyız!? TV'deki bazı insanlar pes etmeyin diyor, Youtube'dakiler de az uyuyun, podcast yapanlar var umursamayın diyor, arkadaşım çok düşünme, ben de bir şeyler diyorum. "Mutlu" olun.

Blogu neden bıraktım :) Bu blog sanırım dört yıldan fazladır burada ve kurduğumda birkaç haftada popüler olacağımı düşünmüştüm, sonra daha popüler. İlk yorumumu bir ay sonra aldım. Para kazanacağımı düşünmüştüm, sonra daha da para, adsanseye baktım az önce sekiz küsür tl birikmiş, kazanmışım. Bunlar üzücü şeyler değil. Ben yazmayı seviyordum. Halen de yazıyorum. Yazmak gerekli, bazen kendinle yüzleşmek, kendini dinlemek amacıyla. Tabi herkesin kendini dinleme yöntemi farklıdır. Ben bunu yazarak yapıyorum diye siz de öyle yapmak zorunda değilsiniz mesela, "daha" iyisini yapabilirsiniz. 

Düşünceler kategorisini bunun için kullanacağım, kendimle yüzleşmek. Aslında yazdığım yazıların çoğunda kendimle tartışma içerisindeyimdir. Temel sebep kendinle barışamamak elbette. Ve bu hiçbir zaman gerçekleşmeyecek çünkü hayat bir karmaşadır ve insan evren gibi kaotiktir. Belki de kendimizle barışamayacağımız fikriyle barışabiliriz, bu daha kolay. 

Bu yazıya başlarken sadece geçen yıl blog yazmayı neden bıraktığım konusundan bahsedecektim. Sanırım o konu dışındaki her şeyden bahsettim. Meğerse ne çok özlemişim yazmayı. Başka bir yazıda görüşmek üzere. Alınmayın bir önceki cümleyi kendime söyledim, sonrakini de. Hoşçakal.