İNSANLAR NEDEN SAÇMALAR? - SESSİZLİK / TONGUE FU

Şu sıralar güzel bir kitap okuyorum, Tongue Fu Sözlü Dövüş Sanatı. Kitap gerçekten yararlı. Bu kitabı Video Eğitim adlı bir youtube kanalında görmüştüm. Kanalı takip etmenizi tavsiye ederim izlenecek yüzlerce faydalı videosu bulunuyor, şimdiye kadar karşılaştıysanız şanslısınız eğer şu an karşılaştıysanız daha da şanslısınız çünkü her sıkıldığınızda açıp bir şeyler izleyip öğreneceğiniz yüzlerce video var artık. Bu kanalda çoğunlukla gördüğümüz Haluk Hoca (Haluk Tatar) bu kitabı o kadar tavsiye etti ki, kitabı almadan edemedim.

Kitap şöyle pembe renkli tatlı bir şey. Anlattıkları desen, yaşadığımız hayat işte. Karşılaştığımız durumlardan, girdiğimiz tartışmalardan en az zararla çıkmamız için yapmamız gerekenleri anlatıyor. Şunu da diyor, tartışmadan zararsız çıkmak istiyorsanız tartışmaya hiç girmemek en iyisidir. Fakat hayat işte, tartışmaya girmeden heyecanı çıkmıyor ki şu hayatın. Kitabında tek eleştirebileceğim yanı bu. Şunu fark ettim çünkü, herkes bu kitabın dediğini yapsa dünya o kadar sakin bir yer olur ki, insanlar o kadar yapmacık ve düşünerek konuşan bir hale gelir ki, bu hayatı sever miyim ben bilemiyorum. Siz ne düşünüyorsunuz nasıl olurdurdu sizce dünya? Herkes çok sakin ve kibar olsa, tartışma uzamasın diye sizi alttan alsa, işinizi görmeyecekse bile bir devlet memurunun sizi olumlu görünen cümleler ile umutlandırsa, beyninizi kandırıp sizi tartışmadan uzaklaştırsa nasıl olurdu dünya, daha iyi mi?

Bu yazımda kitapta geçen bugün de çoğu zaman da başıma gelen bir durumdan bahsetmek istiyorum: Sessizlik.

Sessizlik rahatsız eder insanları. Bir düşünün, biriyle yürürken veya bir yerde otururken, yani aynı ortamda bulunurken karşıdaki kişinin sessiz kaldığı durumlar oldu mu? Tamamen sessizlik. Ve rahatsız oldunuz mu bu sesten? Bu sessizliği bozmaya çalıştınız mı? ''Eee naber?'' gibi cümleler mesela, ''Daha daha nasılsınız?'' gibi de olabilir mesela. Bunlar masum olanlar. Ben daha çok saçmalıyorum sessizliği bozmak için. Fakat bu kitabı okumam itibariyle kendimi kontrol altına almaya başladım. Tam o anlarda geliyor aklıma bu kitap ve daha az saçmalıyorum. Karşımdaki kişinin konuşmaya girmesi için ben de sessizliğe sessizliğimle eşlik ediyorum. Gerçekten de işe yarıyor bazen, bazen de garip oluyor tabi. İki kişi birbirine bakarak susuyor. Ve o sinir bozucu o sessizliği yine ben yutuyorum.